Οι όροι λειτουργίας της νοσούσης κεντρικής πολιτικής σκηνή, που μεταφέρονται και στην εκπαίδευση. Πώς μπορεί να σωθεί το εκπαιδευτικό σύστημα, πέρα από τις καλές προθέσεις

 
"...και τα γαν κινάσω", είχε πει ο Αρχιμήδης. Δηλαδή "δώσε μου μέρος να σταθώ και θα κινήσω τη γη". Αυτό ακριβώς είναι το σημερινό ζητούμενο στο χώρο της Παιδείας (και φυσικά στο χώρο της Πολιτικής, και της Κοινωνίας ,αλλά σήμερα ας περιοριστούμε στο χώρο της Παιδείας που προηγείται της Δημοκρατίας): μέρος να σταθούμε, δηλαδή σημείο αναφοράς. Πολλές οι απόψεις και οι θέσεις,
μία όμως η πραγματικότητα: Τα παιδιά μας πηγαίνουν σε ένα δημόσιο σχολείο ανεπαρκές, το οποίο τους μεταδίδει την άγνοια, την επιθετικότητα και την αμετροέπεια. Οι αναλύσεις για την κατάσταση είναι όσες και τα εμπλεκόμενα μέρη, αν όχι περισσότερες. Η φόρτιση των οικογενειών συναντά την κάθε είδους αντιπολιτευτική και συνδικαλιστική τακτική, αλλά και την αναξιοκρατία, τη συναλλαγή τις πολιτικές καριέρες, και εν τέλει τη μετριότητα και αναποτελεσματικότητα πολιτικών που καμία σχέση δεν έχουν με τη μαχόμενη εκπαίδευση. Αυτά στις πλάτες μιας γενιάς που πλέον με το παραμικρό αντιδρά με ακραία βία σε ολοένα και μικρότερες ηλικίες, σήμερα κάνοντας πρώτο ένα βήμα που κάποτε θεωρείτο "προχωρημένη μορφή αγώνα", και αύριο ποιος ξέρει πώς.
Ένας είναι ο αδιαμφισβήτητος κοινός τόπος των θέσεων που εκφράζονται: η δυσπιστία. Κανένα μέρος δε φαίνεται να εννοεί να αποδεχθεί την ειλικρίνεια των άλλων προκειμένου να συ-ζητήσει και να συν-εργαστεί όχι με όρους νίκης, ήττας, υποχώρησης, παροχών ή κατακτήσεων, αλλά για να μπουν σε μια τροχιά τα σημαντικότερα από τα εθνικά μας θέματα, αυτά που αφορούν το ήθος, την ταυτότητα και τη γνώση των γενιών που έρχονται. Το φαινόμενο δεν είναι σημερινό. Οι όροι της λειτουργίας της νοσούσης κεντρικής πολιτικής σκηνής μεταφέρονται και στην εκπαίδευση: εκκρεμότητες, όμηροι, ευνοημένοι, περιθωριοποιημένοι και "παράγοντες", ρυθμίζουν για χρόνια τα πράγματα με τα ίδια κριτήρια που ευτελίζουν τη λειτουργία της Δημοκρατίας μας. Έτσι, δεν είναι παράδοξο το γεγονός ότι οι πολίτες βλέπουν και οι ίδιοι με δυσπιστία τις αποσπασματικές και ασύνδετες μεταρρυθμίσεις όσων χειρίστηκαν το χαρτοφυλάκιο της Παιδείας μετά τη μεταπολίτευση, στέλνοντας τα παιδιά τους σε φροντιστήρια και αντιμετωπίζοντας το όλο θέμα εν πολλοίς με τη λογική της ατομικής λύσης και σύμφωνα με ένα άλλο ρητό που επίσης αποδίδεται στον Αρχιμήδη, το "μη μου τους κύκλους τάραττε".
Ένα ρητορικό ερώτημα: Αν "αύριο" τα χρήματα που διεκδικούν οι εκπαιδευτικοί ήταν διαθέσιμα, θα λύνονταν τα προβλήματα της Παιδείας; Ασφαλώς όχι, διότι και τότε, όπως και σήμερα, θα διαπιστωνόταν η αμείλικτη πραγματικότητα της πλήρους έλλειψης Αξιακού σημείου αναφοράς, γιατί στην ουσία περί αυτού πρόκειται.
Αξίζει να τονίσουμε δύο σημεία: Πρώτο: Αν ως κοινωνία δεν συμφωνήσουμε σε ένα σύστημα αξιών το οποίο θα διαπεράσει το εκπαιδευτικό σύστημα του μέλλοντος, τότε κινδυνεύουμε. Δυστυχώς ή ευτυχώς, οι διαχρονικές αξίες που διαπερνούσαν εμπνευσμένες μεταρρυθμίσεις όπως του Γληνού και του Παπανούτσου δεν δικαιώνουν κανένα από τα εμπλεκόμενα στις σύγχρονες τηλε-μαχίες μέρη. Επιπλέον, όλοι πλέον καλούνται να πείσουν για την ειλικρίνεια όχι μόνο των προθέσεων, αλλά και της πρακτικής τους, πράγμα το οποίο ενδεχομένως ο καλύτερος τρόπος για να γίνει είναι η παραίτηση.
Δεύτερο: η όποια λύση δρομολογηθεί, δεν πρόκειται να έχει άμεσα αποτελέσματα. Οπως πολλοί τονίζουν, προκειμένου να έχουμε αποτελέσματα χρειάζονται 10 ή και περισσότερα χρόνια σκληρής δουλειάς. Αυτό πρέπει να το αποδεχθεί η ελληνική οικογένεια η οποία, εξάλλου, δεν είναι μόνο θύμα, αλλά και θύτης. Ένας παραπάνω λόγος για να αποχωρήσουν από το χώρο όσοι προσδοκούν προσωπικά οφέλη.
Θα κλείσουμε καταθέτοντας μια πρόταση την οποία καταθέσαμε πολλές φορές στο παρελθόν , χωρίς ωστόσο το Υπουργείο να την εμφανίσει καν στο δικτυακό του τόπο: στην αναθεώρηση του Συντάγματος, να θεσπιστούν όροι ώστε η εκπαιδευτική στρατηγική να μην αποτελεί υπόθεση της εκάστοτε κυβέρνησης, αλλά να καθορίζεται από τη βουλή με ορίζοντα δεκαετίας και με αυξημένη πλειοψηφία, της τάξης που απαιτείται για την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Ο υπουργός που θα υλοποιήσει την στρατηγική αυτή να μην τοποθετείται από την εκάστοτε κυβέρνηση, αλλά άμεσα από την Βουλή, και με αντίστοιχη απαίτηση μεγάλης αποδοχής, και να μην επιτρέπεται να πολιτευτεί αμέσως μετά τη θητεία του, ούτε ο ίδιος ούτε τα πολιτικά στελέχη του Υπουργείου.
Οσοι θέλουν να λύσουν το εκπαιδευτικό δεν μπορούν να ακολουθούν τακτική σύγκρουσης. Οι καλές προθέσεις, σε συνδυασμό με τις υπαρκτές δυσκολίες, δεν αποτελούν άλλοθι και έχουν μόνο στρώσει το δρόμο προς την κόλαση που κινδυνεύει να βιώσει το εκπαιδευτικό μας σύστημα και όχι μόνο. Αξιακό σημείο αναφοράς, μας λείπει, λοιπόν, και όχι νόμοι. Η δε πρώτη από τις Αξίες που αναζητούμε ίσως να είναι η Ανιδιοτέλεια.

* Άρθρο των Νίκου Μαρκάτου, Βασίλη Βεσκούκη

* Ο Νίκος Μαρκάτος είναι Ομότιμος Καθηγητής, τ. Πρύτανης  ΕΜΠ
* Ο Βασίλης Βεσκούκης είναι Επίκουρος Καθηγητής ΕΜΠ , Αντιπρόεδρος Οργανισμού Εθνικού Κτηματολογίου


news247.gr
ΕΠΟΜΕΝΟ
« Prev Post
ΠΡΟΗΓΟΥΜΕΝΟ
Next Post »

Δημοσίευση Σχολίου

Δημοφιλείς αναρτήσεις 7 ημερών